Jan Kalwin urodził się w Noyon, w Pikardii, w 1509 roku. Jego ojciec był zarządcą majątku i generalnym prokuratorem kapituły. Ukończywszy naukę w szkole, Jan otrzymał wykształcenie scholastyczne w gimnazjum Montaigu w Paryżu. W 1528 roku, po zatargu ojca w kapitułą z Noyon, porzucił Paryż, aby udać się do Orleanu, a studia teologiczne zmienił na prawnicze. Następnie w Bourges i znowu w Paryżu pogłębia swoją znajomość łaciny, uczy się greki z Wolmarem, gorącym zwolennikiem luteranizmu, oraz hebrajskiego z Vatablem.
Należy wiedzieć, że w 1532 roku publikuje swoje pierwsze dzieło: komentarz do „De clementis” Seneki. Choć wydawał się być predestynowany do tego, aby stać się humanistą katolickim, w końcu deklaruje się jako protestant. Wraz z kuzynem, Olivetanem, pracuje nad francuskim przekładem „Biblii” (zobacz: Biblia audiobook), współpracuje także przy opracowaniu przemowy reformatorskiej Nicolasa Copa, rektora uniwersytetu paryskiego, wygłoszonej 1 listopada 1533 roku: musi wtedy uciekać z Paryża, a następnie, po aferze „plakatów” antykatolickich (1534 rok) – opuścić królestwo. Przybywszy do Bazylei, opublikował pierwszą wersję „Nauki religii chrześcijańskiej” (1536 rok), dzieło, nad którego kolejnymi edycjami pracował aż do 1559 roku. Po krótkim pobycie na dworze Renaty z Ferrary, udał się do Genewy, gdzie pomagał Wilhelmowi Farelowi w głoszeniu idei protestanckich. Był gorliwym kaznodzieją i prawnikiem, autorem „Artykułów w zarządzaniu Kościołem lokalnym” oraz „Wyznania wiary”. W 1538 roku opuścił Genewę. Zaraz po przybyciu do Bazylei został wezwany przez Bucera do Strasburga. Zajął się wzorem dla przyszłych parafii francuskich, wykładał w Haute Ecole, prowadził rozległą korespondencję, zredagował „List do Sadoletto” oraz „Mały Traktat o Wieczerzy Pańskiej”. Ożenił się z Idolettą Bure. Wezwany w 1514 roku do Genewy, nie bez trudu wymusił przyjęcie „Ustaw kościelnych”, które stanowiły prawdziwy kodeks prawny i moralny przez dwa wieki.
Mimo wieloletniej pracy kaznodziejskiej, zredagowania katechizmu, reorganizacji Akademii protestanckiej, aby uczynić z Genewy wielki ośrodek akademicki, Kalwin nie zdołał osiągnąć w pełni swych zamierzeń, miał bowiem licznych przeciwników politycznych i religijnych – Castelliona, Bolseca, Trollieta, a zwłaszcza Michała Serveta spalonego na stosie. W późniejszym okresie zaznał trochę spokoju jako głowa Kościoła reformowanego. Zmarł w 1564 roku w Genewie.